Ooit kreeg ik in 1 van mijn opdrachten te maken met een door de opdrachtgever ingehuurde -en invloedrijke- adviseur. We kregen een inhoudelijk verschil van mening.

In een telefoongesprek tussen mijn leidinggevende en deze adviseur liet deze adviseur doorschemeren dat hij verontschuldigingen van mij wilde. Ik kreeg de opdracht om ze aan te bieden.

Dilemma.

Ik had een dilemma. Gesteund door mijn directe collegae wist ik dat ik het inhoudelijk bij het rechte eind had. Als ik voor mijn integriteit zou kiezen, kwam ik op gespannen voet te staan met de opdrachtgever en -erger nog- mijn werkgever. Als ik mijn verontschuldigingen aan zou bieden zou ik niet trouw aan mezelf zijn.

Anders gezegd: ik kon kiezen voor het behoud van aansluiting, de hechting, met mijn werkgever (en opdrachtgever) of voor het behoud van mijn integriteit, de echtheid cq authenticiteit van mezelf.

Voor ik tot een besluit kwam had ik discussies met mezelf, niet in de laatste plaats gevoed door gevoelens van Trots en schaamte, overwegingen om te vermijden of te confronteren en gedachten over “wij”, “zij” en “ik”.

Het bereiken van een oplossing vond ik het belangrijkste en onder druk van tijd ben ik voorbij gegaan aan de discussie die zich in mij voltrok. “Doorgaan” was het/mijn toverwoord. En er was niemand waarmee  ik mijn dilemma kon bespreken of delen: ik schatte zonder aarzeling in dat noch mijn mede MT-leden, noch mijn privé-omgeving  erkenning zou geven aan de problematiek waar ik voor stond.

Op deze manier loste ik veel problemen zelf op. Tenminste, dat dacht ik. In feite verstomden de gesprekken met mezelf over grenzen telkens opnieuw. Uiteindelijk leidde dit ertoe dat ik mijn 10-jarig jubileum bij mijn toenmalige werkgever net niet heb gevierd.

Ik manoeuvreerde in dit voorbeeld, en later tal van keren, van oplossing naar oplossing. De competentie “pragmatisch” floreerde. Ik leerde daarmee niet omgaan met de stemmen in mijn hoofd, laat staan dat ik leerde om vanuit een ander perspectief naar de problematiek te kijken en van het bestaan van andere oplossingen had ik geen weet.

Gelukkig is dat nu anders.

Hoe wel?

Druk zijn met oplossingen en hard werken brengt met zich mee dat je goed bent in je werk. Bevlogen.
Er is echter ook een keerzijde: er is geen tijd om je innerlijke “ik” tevreden te stellen of te houden.
Je gaat over een eigen interne grens, je ziet het belang daar niet van. Eigenlijk negeer je een deel van jezelf. Op termijn verlies je. En niet alleen jezelf. Bijvoorbeeld door burn-out te raken, ziek te worden, te scheiden van je partner, je baan te verliezen etc.

• Tip 1.

Stop.

Vertraag.

Maak tijd voor jezelf.

Natuurlijk is het een enorm cliché, we kennen ‘m allemaal: als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg.
Het tegengestelde van doorgaan en resultaten halen is stoppen, vertragen, stilstaan.
De versnelling komt daarna wel weer.

• Tip 2.

Zoek iemand op die je vertrouwt en bespreek met hem/haar jouw probleem inclusief de omvang ervan. Het is belangrijk serieus genomen te worden en als persoon erkend te worden.

• Tip 3.

Zoek uit wat de drama-driehoek is en hoe dat werkt, inclusief de achtergronden.
En belangrijker nog: leer hoe je uit de drama-driehoek kunt komen of blijven.
Vergis je niet: dat is lastiger dan uitsluitend het lezen van de artikeltjes die op internet zijn verschenen en het vraagt oefening om daarmee om te gaan.

Grenzen.

Hoe ga jij om met jouw grenzen? Neem contact op voor zicht op een ander perspectief