Meesterschap in onenigheid:

een weg naar emotionele groei

Met grenzen is iets moeilijks aan de hand:
soms is het een dunne lijn, nauwelijks waarneembaar.

Ik doe graag iets voor een ander. Iemand blij maken geeft me een voldaan gevoel.
Ik kan ook iets voor die ander doen, omdat dat op een of andere manier gevraagd wordt.
Dan hoeft het niet perse fijn voor mezelf te zijn, maar vanuit het idee dat de ander het fijn vindt, kan ik vanuit liefde toch iets voor de ander doen.
Misschien een gek voorbeeld: ramen lappen als het regent bijvoorbeeld. Voor mij en de rationele analyticus in mij volstrekt onnuttig, maar als m’n lief daardoor het gevoel krijgt dat er van haar gehouden wordt, zal ik het niet nalaten.

Maar ik ken ook de schaduwzijde.
Wat begon als liefdevol geven, veranderde in pleasen – en ik verloor mezelf daarin.
Pleasen ontstaat wanneer we onszelf verloochenen om een ander tevreden te stellen.

Van buiten lijkt alles harmonieus, maar van binnen ontstaat verwijdering van het authentieke “ik”.
Je eigen grenzen overschrijden leidt tot miskenning van jezelf, en daardoor ook van de ander.
In relaties kan ongezonde symbiose ontstaan, gelijkwaardigheid verloren gaan, of er kunnen zelfs patronen ontstaan die tegenwoordig (achteraf) vaak ‘toxisch’ of ‘narcistisch’ worden genoemd.

Echter, grenzen zijn geen statisch gegeven.
Het is niet alleen dat je van jezelf goed moet weten waar deze liggen om je authenticiteit te bewaren, maar ook de context waarin jouw grenzen tot stand zijn gekomen is ook heel bepalend.

Een voorbeeldconflict:

Bij conflicten wil “zij” dat er niet schrijvend gecommuniceerd wordt.
“Hij” gebruikt het schrijven als uitlaatklep, schrijven helpt zijn gedachten te structureren. Het is belangrijk voor hem.
“Zij” kan niet besluiten hoe om te gaan met het geschrevene: niet reageren voelt als doodzwijgen, zij houdt er zelf niet van doodgezwegen te worden.
Het dilemma: hoe kom je uit het conflict?
Mag “hij” niet schrijven zodat voldaan wordt aan haar wens?
Is “zij” verplicht het geschrevene te lezen en te reageren?

Als “hij” niet schrijft, overschrijdt hij zijn eigen grens.
Kan “zij” zijn bericht negeren of verbiedt zij hem om te schrijven?

Alleen door beide emoties serieus te nemen en de onderliggende behoefte te benoemen, ontstaat ruimte voor werkelijk begrip.
Dat vraagt:

Het neutraal benoemen van de gebeurtenis.
Het verbinden van die gebeurtenis aan de eigen primaire emotie.
Het delen van deze emoties, zonder verwijt.